Vend om!
Eg meldte meg nyleg ut av Den Norske Kyrkja, og er igjen 100% rein heidning. Dei fleste som har lest min tidlegare artikkel har nok gjennomskoda at min konvertering nok ikkje var oppriktig, men eg meldte meg faktisk inn i kyrkja på ekte. Å melde seg inn i, eller ut av Den Norske Kyrkja tar om lag ti sekund om ein ikkje reknar med innlogginga med BankID.
Grunnen til at eg melde meg ut av kyrkja var den flaue markeringa kyrkja holdt for Gaza. Kyrkjeklokkene ringde over heile landet som eit rop om merksemd til den palestinske saka. Eg har i utgangspunktet ikkje noko imot å vise sympati med palestinarane, og den vanskelege situasjonen dei står i. Men eg har nokre innvendingar.
Klokkene ringer ikkje for svoltkatastrofene i Jemen eller Sudan, som har tatt livet av mange hundre tusen i løpet av få år. Dei ringer heller ikkje for dei mange afrikanske land der det er so godt som daglege terrorangrep. Kvart år vert mange tusen drept. Til dømes den 27. juli i Kongo vart 49 menneske drepne av jihadistar. Mange av dei var born. Dei vart drepne nett fordi dei var kristne. Ein skulle tru at dette er noko kyrkja ville vere opptatt av, men slik er det ikkje. I Kongo, og mange andre Afrikanske land, skjer dette so ofte at det er ein banalitet. Det er klart at sympatierklæringane for Palestina er politisk motiverte, ikkje humanitært. Dei har ingenting å tene på å rope høgt om katastrofer ingen har høyrt om eller bryr seg om.
Det er no ikkje bevisst, so utspekulerte kan dei ikkje vere, vil ein kanskje seie. Uansett luktar det kynisk. Dei vonar på å få fleire folk til å melde seg inn (att) i kyrkja, eller i det minste bremse den store straumen av utmeldingar ved å appellere til den radikale venstresida, som får uforholdsmessig stor plass i media.
I vår tid har den norske kyrkja relativt lite makt. Av den grunn har dei skrudd av maktsjuka og dei lystige helvetesfantasiane sine, til fordel for den berømte empatiske sida. Ein notorisk mann påpeikte at venstresida hatar alt som framstår som sterkt eller vellukka. Kyrkja identifiserer i dag palestinarane med dei undertrykte, ynkelige, tidlege kristne martyrane. Israel representerer, ironisk nok, det hedenske Romarriket som forar desse stakkarslege martyrane til løvene.
Dette er sosialistisk dialektisk materialisme kombinert med kristen sadomasochisme. Den norske kyrkja framstår som eit slags Sosialistisk Venstreparti med rudimentære kristne sakrament. Dette er eg på ingen måte den første som påpeiker.
Det vesentlege er at palestinarane er utpeikt som dei undertrykte, og israelerane som undertrykkarar. Israel er eit sterkt, moderne, avansert land. Palestina er ei sandkasse som styrast med jarnhand av bakstreberske, valdelege, muslimske barbarar. På denne måten passar det fint inn i undertrykkar vs. undertrykt-modellen. Det er verre med Kongo. Der er det berre negrar uten skor på begge sider.
Med dette konkluderer eg at det er for flaut å vere bevisst medlem av den norske kyrkja, sjølv om utmeldinga mi betyr at andre religiøse samfunn dermed får eit større tilskot som resultat.
